Titel: Der Baum | (04-12-1993) | (Voor Pascale)

Techniek: Olieverf op doek

Afmeting: 80 x 100 cm

Prijs: 15.000,- euro

Armando, geboren als Herman Dirk van Dodeweerd (Amsterdam, 18 september 1929 – Potsdam, 1 juli 2018),^[1] was een Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker. Armando was zijn officiële naam; zijn geboortenaam, het pseudoniem zoals hij het noemde, bestond voor hem niet meer. Later heeft hij zijn oorspronkelijke naam in het register van de burgerlijke stand laten wijzigen door Armando,^[bron?] een Italiaanse versie van de naam Herman, die hij te danken had aan zijn Italiaanse grootmoeder. Betekenissen als ‘zich wapenend’, zoals de literaire analisten in zijn naam zien, zijn dus toevallig. Zelf zag hij zijn werk als ‘Gesamtkunstwerk‘, waarvoor zijn ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog in de omgeving van Kamp Amersfoort de basis vormde.

Biografie

Armando bracht zijn jeugd door in Amersfoort. Later studeerde hij een aantal jaren kunstgeschiedenis. In 1958 trad Armando in dienst van de Haagse Post, waar hij uiteindelijk chef van de kunstredactie werd. Aan dit weekblad bleef hij tot eind jaren zestig verbonden, op het laatst op freelancebasis. Als beeldend kunstenaar maakte hij deel uit van de in 1958 door Jan Henderikse opgerichte Nederlandse Informele Groep (o.a. met Kees van Bohemen, Jan Henderikse, Henk Peeters, Jan Schoonhoven), die in 1960 opging in de Nederlandse Nul-beweging. De leden van de Nul-groep brachten in hun werk een geheel nieuwe, verwondering wekkende visie op bekende dingen. Een typisch voorbeeld: Armando creëerde Het zwarte water, een bassin gemaakt van zwart plastic, gevuld met enkele centimeters water, maar met een grote diepte-illusie.

Als dichter en kunstenaar was hij verder betrokken bij De Nieuwe Stijl en Gard Sivik. Naast de beeldende kunst en de literatuur was hij ook actief in de journalistiek, theater, televisie, muziek (als violist in het zigeunerorkest van Tata Mirando) en sport (waaronder amateurboksen). Hij speelde gedurende vijfentwintig jaar met Cherry Duyns en Johnny van Doorn in Herenleed, eerst in de televisieserie en daarna in de theaterversie – absurde, traag verlopende taferelen uit een leven met meester-knechtverhoudingen.

Anton de Goede vertelt over o.a. Armando, Credits: Jeroen van Kan

Vanuit Berlijn schreef Armando jarenlang columns voor NRC Handelsblad, die later verscheidene keren werden gebundeld. Voor een van deze bundels, Machthebbers (1983), ontving hij de F. Bordewijk-prijs en de Multatuliprijs. Deze laatste prijs kreeg hij nogmaals voor De straat en het struikgewas (1988). Eerder, in 1977, was Armando al voor Het gevecht gelauwerd met de Herman Gorterprijs en in 1985 voor zijn gehele oeuvre met de Jacobus van Looyprijs voor dubbeltalenten. Voor Dierenpraat ontving hij in 2000 een Zilveren Griffel. Veel van Armando’s werk is vertaald in het Duits, Frans en Engels.

Vanaf 1979 woonde hij ruim 25 jaar afwisselend in Amstelveen en Berlijn, waar hij tot 1989 in het oude atelier van de nazi-beeldhouwer Arno Breker werkte. Vanaf die tijd woonde hij in Amstelveen, maar had plannen zich in Amersfoort te vestigen, de stad van ‘zijn’ museum, het Armando Museum. Dit museum werd in 1998 in de Elleboogkerk in Amersfoort geopend. Op 22 oktober 2007 werd het museum door een uitslaande brand geheel verwoest, waarbij vrijwel de gehele aanwezige collectie en een deel van het documentatie-archief verloren zijn gegaan. Een deel van de geredde collectie werd overgebracht naar het nieuwe Museum Oud Amelisweerd(MOA)^[2] in Bunnik. De eerste tentoonstelling van deze collectie in Oud-Amelisweerd werd op 21 maart 2014 door Prinses Beatrix geopend.

In 2013 verscheen zijn dichtbundel Stemmen. In november 2015 verschenen onder de titel Waarom 21 nieuwe gedichten bij Uitgeverij Koppernik.

Armando overleed op 1 juli 2018 in de Duitse stad Potsdam.

Bron: Wikipedia